ศาลปกครองเชียงใหม่ ยกฟ้อง “พล.อ.ประยุทธ์” ในคดีละเลยแก้ปัญหา PM2.5 เนื่องจากยังฟังไม่ได้ว่าเป็นสาธารณภัยร้ายแรงอย่างยิ่ง
วันที่ 30 มีนาคม 2566 ศาลปกครองเชียงใหม่มีคำพิพากษาคดีพิพาทเกี่ยวกับสถานการณ์ปริมาณฝุ่นละออง (PM 2.5) ในพื้นที่ภาคเหนือของไทย เนื่องจากยังฟังไม่ได้ว่าเป็นสาธารณภัยร้ายแรงอย่างยิ่ง โดยเนื้อหาระบุว่า คดีนี้ ผู้ฟ้องคดีฟ้องว่า ผู้ฟ้องคดีได้รับความเดือดร้อนเสียหายจากฝุ่นละออง ขนาดไม่เกิน 2.5 ไมครอน (PM2.5) ในบรรยากาศทั่วไปในพื้นที่ภาคเหนือของประเทศไทย ในช่วงเวลาต่อเนื่องระหว่างเดือนมกราคม ถึง กุมภาพันธ์ ปี 2566 มีปริมาณเกินมาตรฐาน จนเป็นอันตรายต่อสุขภาพของผู้ฟ้องคดีและประชาชนจํานวนมาก ซึ่งหน่วยงานที่มีอํานาจหน้าที่ ตามพระราชบัญญัติป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย พ.ศ. 2550 ต้องดําเนินการป้องกัน และบรรเทาสาธารณภัยโดยเร็ว แต่ไม่พบว่ามีการช่วยเหลือดังกล่าว จึงเป็นอํานาจหน้าที่ ของผู้ถูกฟ้องคดีต้องสั่งการให้หน่วยงานที่มีอําานาจหน้าที่ าเนินการอย่างหนึ่งอย่างใด เพื่อป้องกันและบรรเทาสาธารณภัยดังกล่าว รวมทั้งให้ควา ความช่วยเหลือแก่ประชาชนในพื้นที่ ที่กําหนดโดยเร็ว ตามมาตรา 31 แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว แต่ผู้ถูกฟ้องคดีเพิกเฉย ไม่ใช้อํานาจสั่งการตามกฎหมายดังกล่าว ผู้ฟ้องคดีจึงนําคดีมาฟ้องขอให้ศาลมีคําพิพากษา ให้ผู้ถูกฟ้องคดีมีคําสั่งตามมาตรา 31 แห่งพระราชบัญญัติป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย พ.ศ. 2550 ภายในสิบห้าวันนับตั้งแต่วันที่ศาลมีคําพิพากษาถึงที่สุด
อธิบดีศาลปกครองเชียงใหม่ได้มีคําสั่งให้ดําเนินกระบวนพิจารณาโดยเร่งด่วน ตามข้อ 49/2 แห่งระเบียบของที่ประชุมใหญ่ตุลาการในศาลปกครองสูงสุด ว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2543 ศาลปกครองเชียงใหม่ได้แสวงหาข้อเท็จจริงจากคําชี้แจงของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย อธิบดีกรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย สํานักงานสิ่งแวดล้อมและควบคุมมลพิษที่ 1 (เชียงใหม่) สํานักงานสิ่งแวดล้อมและควบคุมมลพิษที่ 2 (ลําปาง) สํานักงานสิ่งแวดล้อมและควบคุม มลพิษที่ 3 (พิษณุโลก) สํานักงานสิ่งแวดล้อมและควบคุมมลพิษที่ 4 (นครสวรรค์) สํานักงานป้องกัน ควบคุมโรคที่ 1 เชียงใหม่ สํานักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 2 พิษณุโลก และสํานักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 3 นครสวรรค์ รวมทั้งไต่สวนคู่กรณี เมื่อวันที่ 14 มีนาคม 2566
>> อ่านคำพิพากษาฉบับเต็ม https://drive.google.com/file/d/1bjJg9G-twdRslMHSzlyvcJsV1tL9U5zF/view
ดังนั้นเมื่อวินิจฉัยแล้วว่าสถานการณ์มีปริมาณฝุ่นละอองขนาดไม่เกิน 2.5 ไมครอนเกินมาตรฐาน ในพื้นที่ภาคเหนือของประเทศไทยในช่วงต่อเนื่องระหว่างเดือนมกราคม ถึง กุมภาพันธ์ 2566 ตามฟ้อง ยังฟังไม่ได้ว่าเป็นสาธารณภัยร้ายแรงอย่างยิ่ง การที่ผู้ถูกฟ้องคดีไม่ออกคำสั่งตามมาตรา 31 แห่งพระราชบัญญัติป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย พ.ศ.2550 จึงไม่เป็นการละเลยต่อหน้าที่ตามที่มาตรา 31 แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวกำหนดไว้ จึงพิพากษายกฟ้อง ลงชื่อ สำนักงานศาลปกครองเชียงใหม่ 30 มีนาคม 2566
